کمی از همه چی

یادمان باشد؛

زنگِ تفریحِ دنیا همیشگی نیست؛

زنگ بعد حساب داریم ..

همه گفتند :

بخشش از بزرگان است؛

من بخشیدم و هیچکس نگفت چقدر بزرگ شدی؛

همه گفتند :

بلد نبودی حقت را بگیری ...!

چه اندک هستند؛

کسانی که با چشم خود می بینند؛

و با ذهن خود تفکر می کنند ...

�آلبرت انیشتین�

تنهایی؛

نام دیگرِ پائیز است؛

هر چه عمیق تر؛

برگریزان خاطره هایت بیشتر ...!

اشک ها کلماتی هستند که؛

به زبان آوردن آن ها بسیار سخت است؛

گریه ی هر کس به این معنا نیست که او ضعیف است؛

به این معناست که او یک قلب دارد ...

نمک بر زخمم نپاش؛

یادت باشد این نمک ها را؛

از سر سفره ی دلم برداشتی ...!

اغلب فکر می کنیم؛

اینکه به یاد کسی هستیم؛

منتی است بر گردن آن شخص؛

غافل از اینکه اگر به یاد کسی هستیم؛

این هنر اوست نه ما؛

به یاد ماندنی بودن؛

بسیار مهم تر از به یاد بودن است؛

به یادتم، خوبم ...

روی در، قفلی به نام حکمته ...

نیستیم؛

به دنیا می آییم؛

عکسِ یک نفره می گیریم؛

بزرگ می شویم؛

عکس دو نفره می گیریم؛

پیر می شویم؛

عکس یک نفره می گیریم؛

و بعد، دوباره باز؛

نیستیم ...!

�مرحوم حسین پناهی�

این یکی از تضادهای زندگی ماست؛

که همیشه کار اشتباه را؛

در بهترین زمان ممکن انجام می دهیم ...!

�چارلی چاپلین�

معشوقه ای پیدا کرده ام به نام روزگار؛

این روزها، سخت مرا در آغوش خویش؛

به بازی گرفته است ...!

دلم نه عشق می خواهد، نه دروغ های قشنگ؛

نه ادعاهای بزرگ، نه بزرگ های پُر ادعا ...

قرار بود تکیه گاه باشی؛

نه اینکه گاهی باشی، گاهی نباشی ...!

تنهایی ام را کسی شریک نیست؛

مطمئن باش، دستِ احتیاج به سمتِ تو که هیچ؛

به سمتِ خودم هم دراز نخواهم کرد؛

شاید که تنهایی ام، از تنهایی دق کند ...!

معیارِ واقعی ثروت ما این است که؛

اگر پولمان را گم کنیم، چقدر می‌ارزیم ...

نگه داشتنِ دُم ماهی و قلبِ یک زن؛

از مشکل ترین کارهای دنیاست ...

�آلبرت اینیشتین

خنده بزرگترین اسلحه در جنگِ زندگی ست؛

امیدوارم همیشه مسلح باشید ...

دیوانه را توان به محبت نمود رام؛

ما را محبت است که دیوانه می کند ...

خودم را به شادیِ تو فروختم؛

و حواسم نبود که حواست؛

به بهایِ من نیست؛

حال خیالت را می فروشم تا؛

خودم را پس بگیرم ...!

تنها ستمگری که در این دنیا می توانم بپذیرم سکوت است ...

�گاندی�

گاهی از غصّه ی یک فاجعه دلگیر ترم

گاهی از گریه ی پاییز سرازیر ترم

خسته ام خسته تر از دغدغه های شب و روز

از سفید عبث موی دلم پیر ترم

کارم از غصه ی بی پایه و ناچیز گذشت

گاهی از آه فلک نیز فرا گیرترم

دزد دوران نفس تازه ی دل برده کنون

از صدای بم یک بغض نهان زیر ترم

بخت از زودترین لحظه به من پشت نمود

من به اجبار قضا از همگان دیر ترم

خاک خشکیده شده قلب من اما در چشم

دائم از سیلی و بی مهری تقدیر، ترم

خیالی نیست؛

باغِ دلِ ما از باغچه گی گل نداشت ...!